ضبط گیتار اکوستیک فقط با یک میکروفون

در شروع کار باید اقرار کنیم که گیتار اکوستیک ساز فوق العاده ایه و صدای اون احساس خالصه، سیم هاشو لمس میکنید و صدای احساس خودرا خلق می کنید، چه راه بهتری برای بیان احساساتتون سراغ دارید؟

ضبط کردن گیتار اکوستیک و تمام زیبایی های اون اونقدرا هم آسون نیست، اما شاید با ابزار و تکنیک های درست آسون بشه، در این مقاله به شما کمک میکنیم تا ببینیم چطوری میشه فقط با یه میکروفون صدایی عالی از گیتار اکوستیک گرفت. بعد نگاهی به انواع مختلف میکروفون ها و انواع میکروفن گذاری خواهیم داشت، اما در ابتدا بیایید موارد اساسی را رعایت کنیم.

اولین چیزی که  باید بش توجه داشته باشید خود گیتاره! ببینید، شما هیچوقت صدای خوبی از گیتار اکوستیک نخواهید گرفت، اگه خود گیتار تو حالت مناسبی نباشه، پس، شاید لازم باشه یه ست سیم جدید برای گیتارتون بخرید، اونا رو وصل کنید، چون اگه سیم ها قدیمی و کهنه باشن، شما هیچوقت به صدای درخشان و واضح گیتار اکوستیک تو آهنگای مورد علاقتون نمیرسید.

در مرحله ی بعد باید مطمین بشید که گیتار شما کاملا کوکه، چون اگه حتی خیلی کم ناکوک باشه، هیچوقت با سازهای دیگه ای که دارید ضبط میکنید هارمونی کاملی نخواهد داشت، پس یه تیونر دیجیتال داشته باشید و تا جایی که ممکنه بطور مداوم گیتارتونو چک کنید.

یه نکته ی دیگه هم هست که میتونید با انجامش صدای گیتارتونو بهتر کنید، اینکه با یک ساز اکوستیک کار میکنیدو در نظر بگیرید، اینکه صدای اون ساز با محیط در تعامله، پس سعی کنید فضا یا موقعیتی در یک فضا پیدا کنید که فکر میکنید گیتارتون در اونجا بهترین صدا رو میده، اونجا جاییه که باید بشینید و صدای گیتارتونو ضبط کنید.

اکثرا دوس دارن که صدای گیتار اکوستیک کمی امبیانس محیطی نیز داشته باشه، این صداییه که وقتی کسی داره ساز میزنه، ما با فاصله ای که از ساز داریم میشنویم. اگه این صداییه که شما به دنبالش هستید، فضایی پیدا کنید که کمی ریورب یا امبیانس داشته باشه، ولی نباید اغراق کنید، چون یه حمام هم کلی ریورب و امبیانس داره و میتونه یه خورده عجیب صدا بده.

یا شاید شما یه صدای کاملا خشکو دوس داشته باشید، شبیه به چیزی که نوازنده ها میشنون، اگه اینو میخوایید، سعی کنید کار ضبطو تو اتاقتون یا توی پذیرایی انجام بدید، چون مبل و فرش و دیگر ادوات، ریورب و امبیانسو جذب میکنن. خب، بعد، باید یه میکروفون بذارید، و برای اینکار، ما از نویمن تی ال ام ۱۰۲ استفاده میکنیم، که میکروفون کوچیکیه و قیمت مناسبی هم داره.

اگرچه یه میکروفون کاندنسر دیافراگ بزرگ نویمنه و واقعیه که ساخت آلمانه! ویژگی های اصلی نویمن تی ال ام ۱۰۲ داشتن صدایی طبیعی با کمی بوست ملایم در فرکانس های بالا، نویز بسیار پایین، و الگوی برداشت صدای کاردیویده که به معنای ضبط صدا فقط از سمت جلوئه، جایی که لوگوی نویمن هست. نکته ی عالی درباره ی این میکروفون کاربردهای مختلف اونه، این یه میکروفون وکال حرفه ایه، اما میتونید ازش برای ضبط درام و پرکاشن یا امپ گیتارتون هم استفاده کنید. و البته برای ضبط صدای سازهایی مثل گیتار اکوستیک هم فوق العادس.

اما سوال اینجاست که، میکروفونو کجا بذاریم؟ یه اشتباه رایجی که تازه کارا انجام میدن اینه که میکروفونو درست جلوی حفره ی صدا قرار میدن، انگار که میخوان بذارنش توی حفره. اینکار باعث میشه یکم بم صدا بده و این بخاطر اینه که فرکانس های پایین از حفره ی صدا بیرون میان.

اکثر صدای گیتار در واقع روی ساندبورد تولید میشه، اگه میکروفونو کمی دورتر حوالی فرت دوازدهم قرار بدید، صدایی بسیار متعادل تر خواهید داشت. میکروفون نباید خیلی نزدیک گیتار باشه، تقریبا ۱۲ اینچ یا ۳۰ سانتی متر فاصله داشته باشید تا صدای خوبی داشته باشید. ایده ی خوبیه اگه میکروفونو به سمت دست راست نوازنده بچرخونید تا اتک پیک یا ناخنو ضبط کنید، تست کنید، خیلی بهتر صدا میده، اینطور نیست؟

شگفت آوره که چطور یه گیتار اکوستیک تو دستای یه نوازنده ی دیگه صدای متفاوتی میده، و هر گیتاریست ممکنه از انواع گوناگونی از تکنیک ها استفاده کنه: فینگر پیکینگ، فلت پیکینگ، استرامینگ، اسلاید و… یه گیتار اکوستیک حقیقتا جهانی از صداست، ضبط کردن این جهان صدا همیشه آسون نیست، اما ابزار و تکنیک های درست شروع خوبی هستن.

قرار دادن روی فرت دوازدهم احتمالا رایج ترین روش برای ضبط گیتار اکوستیکه. این کار به شما صدایی رو میده که به خوبی متعادله. و بعضی وقتا دوس دارید صدای قوی تری بگیرید. صدایی با نت های بیس که طولانی و قوی هستن. پس ما بیس بیشتری میخوایم، ولی نمیخوایم زیاد بم بشه. میخوایم همه ی نت ها رو واضح بشنویم.

قبلا گفتیم اگر میکروفون رو جلوی حفره بزارین صدای بمی میگیرید و با این حال اگه میکروفونو درست جلوی حفره ی صدا قرار بدید صدای خیلی بدی میگیرید. اما راهی برای نزدیک تر شدن به حفره ی صدا بدون بم شدن صدا وجود داره. میکروفونو بالاتر تقریبا تا لبه ی گیتار قرار بدید و به سمت پایین و دست راست زاویه بدید. اینطوری صدای کامل و حجیم حفره ی صدا بطور مستقیم به میکروفون وارد نمیشه، اما فرکانس های پایین قوی و خوبیو به شما میده.

زاویه دادن به میکروفون همچنین از بازتاب های صدا بین ساندبورد و کپسول جلوگیری میکنه، و این به ما اجازه میده تا در صورت نیاز میکروفونو به گیتار نزدیکتر کنیم. و همینطور که تا لحظاتی دیگه میشنوید، پاسخگویی بیس افزایش پیدا میکنه. این بخاطر اثر مجاورته. مثل اکثر میکروفون های استودیویی، تی ال ام ۱۰۲ یک میکروفون کاردیویده، به این معنی که صدا رو از روبرو ضبط میکنه، نه از پشت. و با این میکروفون های تک وجهی کاندنسر، اگه به منبع صدا نزدیکتر بشید، بیس بیشتری خواهید داشت. به این دلیل اسمشو گذاشتن اثر مجاورت.

پس وقتی میکروفونو به گیتار نزدیکتر میکنیم، دو چیز اتفاق میوفته: یک: بیس بیشتری خواهیم داشت، دو: صدای مستقیم تری خواهیم داشت. چون میکروفون ریورب یا امبیانس محیطی کمتری رو دریافت میکنه. پس دو انتخاب دارید. میتونید صدایی قوی رو بالاتر از حفره ی صدا انتخاب کنید، یا میتونید صدایی کاملا متعادل روی فرت دوازدهم داشته باشید.

مشخصه که با تمام موقعیت های نزدیک نک گیتار، صدای سیم ها رو خواهید داشت. بعضیا اینو دوس دارن چون یه حس طبیعی و واقعی به صدای گیتار میده، ولی اگه نخوایم صدای سیم ها رو داشته باشیم چی؟ خب اگه یه صدای تمیزتر میخواید، بیاید میکروفون را از نک به سمت دیگه ی گیتار ببریم. یه موقعیت محبوب دیگه نشونه گرفتن میکروفون بین بریج و دست راست نوازنده س. با این کار متوجه نویز کمتر سیم ها میشید؟ الان تاکید روی میدرنجه. مث دهه ی ۶۰ و ۷۰ صدا میده. ضمنا برای اسلاید گیتار هم خوبه. همچنین میشه میکروفونو کمی پایین تر گذاشت. بین بریج و گوشه ی بدنه ی میکروفون. چیزی که اینجا میگیرید اکثرا صداییه که از ساندبورد میاد و نویز سیم و پیکینگ کمتری داره.

فکر خوبیه که موقعیت های مختلفیو برای میکروفون تست کنید، چون صدا با توجه به جایگاه میکروفون نسبت به ساندبورد تغییر میکنه. متوجه صدای نرمتر میشید؟ اتک نرم تری داره و تاکید الان روی لحن گیتاره و فرکانس های پایین خوب و  متعادلی داره.

حالا بیایید این کار رو با نویمن کی ام اس ۱۸۴ مقایسه کنیم. این یک میکروفون کاندنسر دیافراگ کوچیکه، به این معنی که قطر غشای اون فقط کمی بیشتر از نیم اینچه. میکروفون های کاندنسر دیافراگم کوچک نزدیکترین صدا رو به صدای طبیعی ساز شما دارن. فرکانس های بالا خوب و باز هستن، پاسخگویی بیس هم محکم و یه دسته، اما اونقدرا پر نیست، چون صدای گیتار همینه دیگه. اما در عوض، کاندنسرهای دیافراگم بزرگ تمایل دارن که یکم رنگ به صدا اضافه کنن. اونا صدا رو بزرگتر و گیراتر از اونچه واقعا هستن میکنن.

حالا واسه یه چیز کاملا متفاوت، از یه میکروفون داینامیک استیج استفاده میکنیم، و شاید شما همین الان یه دونه میکروفون داینامیک وکال داشته باشید. پس بیایید ببینیم این میکروفون با یه گیتار اکوستیک چیکار میکنه. مشخصه که صدای متفاوتی با کاندنسرهایی که تا الان تست کردیم داره. خیلی میدرنجیه، فرکانس های بالا بسته تر هستن، و بیس یکم لاغره. اگه با دقت گوش کنید، متوجه میشید که نویز یکم بیشتره. برای بعضی آهنگا، این صدای با جزئیات کمتر و یجورایی لوفای، ممکنه خیلی جالب باشه، اما البته که این صدای واقعی گیتار نیست.

رکوردای خوبی داشته باشید.