زندگی کاری مخترع بزرگ جورج نویمن (قسمت سوم)

از لامپ به ترانزیستور

میکروفون های کوچک ذکر شده ی دهه های پنجاه و شصت میکروفون های لامپی بودند. در نظر گرفتن قطر این میکروفون ها بسیار زیاد بود که اگر امروز جلوی دیدگان شما باشد از آن حیرت می کنید. لامپ استفاده شده معمولاً لامپ Telefunken AC 701 بود که به طور اختصاصی برای استفاده در میکروفون ها توسعه یافته بود. برای آن زمان، آخرین جریان میکروفون لامپ محور نویمن که در سال 1960 توسعه یافت، قرار بود در میکروفون دارای غشاء بزرگ قابل تعویض U67 استفاده شود. مرحله ی مهم و برجسته ی دیگری نیز در همان زمان رقم خورد. چرا که با تغییر در ساختار این مدل میکروفون، که امروز آن را بعنوان U87A می شناسیم، مجهز به ترانزیستور شد و به حق می توان از آن به عنوان یکی از مشهورترین میکروفون های استودیویی در دنیا یاد کرد.

در دهه ی شصت، لامپ هایی که به عنوان امپلیفایر و کانورتر امپدانس استفاده می شدند به طور رو به افزایشی با ترانزیستورها در حال تعویض بودند. با عرضه ی ترانزیستور Field Effect، جریان های میکروفون کاندنسر نیز مستثنی نشدند. در سال ۱۹۶۵ میلادی، نویمن KTM 1965 را معرفی کرد; اولین میکروفون با مدار ترانزیستوری. مدت کمی بعد، نویمن مفهوم فانتوم پاور را با 48V توسعه داد. حالا داشتن یک منبع تغذیه جداگانه برای هر میکروفون دیگر ضروری نبود. در عوض، تمامی ورودی های میکروفون به صورت مرکزی می توانستند با 48V تغذیه شوند. کابل چند مغزی میکروفون جای خود را به کابل استاندارد سه مغزی داد; انواع متعدد اتصالات یکی شدند و اکنون به صورت جهانی توسط اتصالات سه پین XLR جایگزین شدند. با این وجود تنوع مدل های میکروفون افزایش یافت. ابتدا مدل های موجود سری 60 که امتحان خود را پس داده بودند (برای مثال KM 63، 64، 65، و U 67) توسط مدل های بعدی که نیمه رسانا (Semiconductor) بودند جایگزین شدند. با شروع سال 1966 این میکروفون های دارای غشاء کوچک و بزرگ مدل های KM 83، 84، 85 و U 87 سری Fet 80 برای فانتوم پاور 48V بودند. میکروفون Fet قابل تعویض از راه دور SM 69 به USM 69 ملحق شد؛ میکروفون های KMS 84 و KMS 85 برای خواننده ها، همچنین KMR 81 و KMR 82 بعنوان نماینده های نوع جدیدی از میکروفون یا میکروفون شات گان توسعه یافتند.

گوش های مصنوعی شنیدن را فرا می گیرند.

در نمایشگاه بین المللی رادیو و تلویزیون برلین در سال ۱۹۷۳ ، دنیا شاهد آغاز کار Dummy Head بود. این اختراع ضبط استریوی Binaural را رقم زد. نویمن اولین KU 80 Dummy Head را در همکاری علمی نزدیکی با موسسه ی برلینی Heinrich-Hertz توسعه داد، که برای ضبط واقعی آکوستیک محیطی طراحی شد. بعدها، این موارد ضبط شده قابلیت پخش برای افراد مورد آزمون از طریق هدفون را داشتند، تا موارد ضبط شده را تحت ارزیابی بی طرفانه قرار دهند. با این وجود به سرعت آشکار شد که این تجربه ی سمعی سه بعدی تولیدات رادیویی خیلی هیجان انگیزی را موجب می شود و Dummy Head خود را به عنوان یک میکروفون استریوی تکمیلی در کنار مدل های کلاسیک ذکر شده در بالا برای متد به اصطلاح “انطباق” معرفی کرد. بزودی KU 81 Dummy Head بهبود یافته و بعد از آن KU 100 نسل سومی در سال ۱۹۹۲ به بازار آمد.

 نیمه رساناها برای کنسول های میکس استودیویی.

در حالی که پیشرفت های نویمن به طور عمده به گسترش در تکنولوژی میکروفون کاندنسر مربوط است، شرکت به مقدار زیادی در تولید تجهیزات برش دیسک و زمینه ی مرتبط سیستم های کامل میکس صدا درگیر بود. در سال های ابتدایی توسعه ی نیمه رسانا، سیلی از رادیوهای شش ترانزیستوری کوچک دنیا را فرا گرفته بود. هر نفر یکی از آنها داشت و وقتی که روشن می شدند، موسیقی و اطلاعات را با شکستگی و دارای هیس ارائه می دادند. با این وجود از نظر کیفیت، تعریفی نداشتند. این بیشتر مربوط به نحوه ی استفاده ی این مولفه ی جالب در آن زمان بود، نه خود نیمه رساناها. در طی تاریخ شرکت، نویمن به صورت مداوم محدودیت های امکانات فیزیکی را با توجه به تجهیزات مهندسی استودیو کنار زده است. چرا یک نفر نباید بتواند یک امپلیفایر هم در حد کیفیت استودیویی با استفاده از ترانزیستورها تولید کند؟ قرار داد توسعه اهدا شد و اولین امپلیفایر ساخته شده یک امپلیفایر 34 دسی بل بود، که مشخصات بسیار خوبی داشت و قلب یک سری از دستگاه های استودیویی شد و منجر به اکولایزر TEV و کنترلر کانال TRV شد. تک تک اجزاء در اوایل دهه ی شصت توسعه یافتند. سپس در نمایشگاه رادیو و تلویزیون برلین در سال ۱۹۶۳، نویمن اولین کنسول میکس Solid-State خود را معرفی کرد، که 10 کانال ورودی، 4 گروه، و 2 کانال خروجی داشت. طراحی آن با Large Basic Unit با توجه به AK 3 مطابقت داشت و شرایط مطابقت با استاندارد آلمان را دارا بود. تمامی ورودی ها و خروجی ها بالانس و شناور بودند، اما مدار داخل کنسول ها بالانس نبود. خروجی ماکزیمم 6+ dBm بود که با توجه به استانداردهای امروزی بسیار پایین است. با این حال، تنها ترانزیستورهای در دسترس در آن زمان، ترانزیستورهای ژرمانیوم بودند. با این وجود، ترانزیستورها ننگ آماتوری را یک بار برای همیشه به دور انداختند.

همه چیز دارای شروع خوبی شده بود. سپس توسعه ی ترانزیستورهای سیلیکونی راه را برای امپلیفایرهای قوی تر باز کرد. نویمن چنین دستگاه هایی را ساخت و شروع به تولید کنسول های میکسی کرد که از نظر الکتریکی و مکانیکی، رویاهای مشتری ها را به واقعیت تبدیل می کردند. نویمن موفقیت بسیار زیادی با این تکنولوژی به دست آورد و چند صد کنسول میکس سفارشی سازی شده برای شرکت های متعدد برادکستینگ رادیویی و تلویزیونی، استودیوهای فیلم و ضبط، تئاترها، سالن های اپرا و سالن های سینما در آلمان و اروپا آماده کرد.
توسعه با تحقق تجهیزات سوئیچینگ کنترل شونده توسط کامپیوتر پیشرفت کرد. برای مثال در اواخر دهه ی هفتاد، نویمن اتاق کنترل اصلی ایستگاه رادیویی RIAS-BERLIN را به یک سیستم روتینگ کنترل شونده توسط کامپیوتر مجهز کرد. اهداف دیگر کنسول های میکس بودند که قابلیت ذخیره ی تنظیمات بی تغییر را داشتند. برای مثال، تنظیمات امپلیفایرهای میکروفون، اکولایزرها، کنترلرها و نقاط متصل، که به طرز قابل توجهی باعث صرفه جویی در زمان برای ستاپ می شد. نویمن کنسول هایی از این نوع را به تئاتر شیلر و تئاتر وستنز که هر دو در برلین هستند تحویل داد. اولین شرکت برادکستینگ که دریافت این نوع کنسول را پذیرفت Hessischer Rundfunk بود.

برای مدتی، ادامه ی اتوماسیون تجهیزات مستر کنترل به اوج خود در سری N 7000 رسید، که عملیات کاملاً اتوماسیون شده را ارائه می دهد؛ برای مثال، از طریق ذخیره ی متغیر و ثابت تمام اندازه های اتوماسیون کد/زمان محور کنترلرهای موتورایز و VCA Pan Pots. چنین کنسول هایی به فیلهارمونیک برلین و چندین شرکت برادکستینگ و همچنین مدیا سنتر نیروی دفاعی فدرال آلمان تحویل داده شدند.

پیشنهاد می کنیم قسمت بعدی زندگی نامه جورج نویمن را در بلاگصوت بخوانید.