ableton push2
13ام تیر 1396

همه چیز درباره میدی کنترلر Ableton Push (قسمت دوم)

گشت و گذار در پوش

اگر با استفاده از قسمت دکمه های صفحه نمایش بین زنجیره های باز به ناوبری بپردازید، خط بالایی و دکمه هایش از چپ به راست دسترسی به هر دیوایس زنجیره را فراهم می سازند. (بنا به دلایلی، نام هایی که اینجا نمایش داده می شوند، به جای نشان دادن برنامه ی کنونی یا نام پریست ها، نوع دیوایس را مشخص می کنند؛ برای مثال سمپلر یا اپراتور.) برای انتخاب دیوایس یکی از این دکمه های بالایی را کلیک کنید و برای دسترسی به هشت پارامتر اصلی از روتاری ها استفاده کنید؛ دکمه را دوباره کلیک کنید تا وارد حالت ادیت شوید. دکمه های پایینی صفحه نمایش به شما اجازه ی ناوبری بین صفحه های متعدد پارامتر های یک دیوایس را می دهند. اگر دیوایس یک رک باشد، دکمه ی بالایی صفحه نمایش را فشار داده و نگه دارید تا یک لیست قابل کلیک از تمامی زنجیره ها به سمت پایین باز شود. بدون این روش، شما نمی توانید به طوری کامل به ناوبری داخل ترک ها بپردازید.

رک های درام کمی متفاوت در امتداد بالا به نمایش در می آیند و این جالب است. زنجیره ی کنونی (یا نت یا پد کنونی) نیز ستون مخصوص خود را در بالا بین رک اصلی و دیوایس های تشکیل دهنده اش دارد.

آیکن های کوچکی که قبل از برچسب های روی صفحه نمایش می آیند، به ناوبری کمک می کنند که بین رک های نرمال، رک های درام و پدهای درام منحصر به فرد، متفاوت هستند و رنگ های برچسب ها و کنترل ها نیز از رنگ های ترک ها و زنجیره ها پیروی می کنند که کمک بزرگی است. (اگر چه باید اول رنگ ها را در لایو تنظیم کنید.) با ترکیب دکمه ها می توانید به آسانی در رک ها و زنجیره ها به گشت و گذار بپردازید.

همانند پوش 1، دیوایس ها به عنوان صفحه هایی از پارامترها نمایان می شوند، که می توان آن ها را با روتاری های پوش کنترل کرد. پارامترها در بالای صفحه نمایش در خط دوم نام گذاری شده اند. (خط اول برای ناوبری بین دیوایس ها مورد استفاده قرار می گیرد.) صفحه ها در پایین به نمایش درآمده و انتخاب می شوند. در پوش 1، یک دیوایس می تواند تا هشت صفحه داشته باشد، که هر کدام می توانند تا هشت پارامتر داشته باشند. پوش 2 محدود به هشت صفحه نیست، زیرا دکمه های بیرونی صفحه نمایش در پایین دارای کنترل چپ و راست هستند که می توانند صفحه های دیگر را وارد نمای صفحه نمایش کنند، و با توجه به دیوایس، بعضی از پارامترها بین صفحه ها جا به جا می شوند. (مانند انتخاب اوسیلاتور در سینت اف ام اپراتور) مقایسه ی پوش 1 و پوش 2 در کنار هم کاملاً روشن می کند که چه تعداد از پارامتر های دیوایس ها در پوش 1 وجود ندارند؛ پوش 2 تقریباً همه چیز را مهیا می کند.

به جای نام های مختصر پیج ها و پارامترها، خروجی های عددی و نمایشگرهای نوار گرافی با رزولوشن پایین در پوش 1، پوش 2 نام های بلند و نمایشگرهای گرافیکی ارائه می کند. بسیاری از پارامترها آشنا هستند و ارزش عددی یا درصدی را به نمایش می گذارند و توسط یک روتاری گرافیکی نشان داده می شوند. در حالی که بقیه به عنوان مثال الگوریتم اف ام یا نوع فیلترها آیکن گرافیکی مخصوصی دارند. البته در بعضی موارد، نام ها کوتاه می شوند که گمراه کننده است و رفع این مشکل با ایجاد قابلیت نمایش کامل اسم برای روتاری انتخابی امکان پذیر بود. برخلاف پوش 1، نمایشگرهای گرافیکی پارامترها همیشه قابل رویت هستند. همچنین رنگ ها، سودمندی کوچک دیگری نیز دارند: پارامترهای غیرفعال به جای اینکه همرنگ ترک یا زنجیره باشند، خاکستری هستند. در واقع، تمامی دیوایس ها می توانند توسط دکمه ی میوت مخصوص به خود فعال یا غیرفعال شوند.

اینکه Envelopeها فقط به صورت عددی نشان داده می شوند نه گرافیکی، کمی ناامید کننده است، چون در خود لایو گرافیکی می باشند؛ صفحه نمایش قطعاً قادر به پخش تصاویر گرافیکی متحرک است و نوعی پنجره ی بازشونده می توانست شکل Envelope را درحالی که روتاری ها چرخانده می شوند به نمایش بگذارد – یا حتی بهتر، میزان تغییرات Envelope را موقع نواخته شدن نت ها نشان دهد. شاید این ویژگی در آینده با بروزرسانی نرم افزار اضافه شود.

 

The colorful Push 2

 

بر روی موج ها

صفحه نمایش TFT پوش 2 به وضوح از نظر قابل استفاده بودن نسبت به ال سی دی الفبایی پوش 1 بهبود یافته است، اما رزولوشن بالاتر، رنگ بهتر و توانایی آن برای ترسیم گرافیک ها، موقع نمایش شکل موج ها واقعاً برتری خود را به رخ می کشد. درحالی که پوش 1 گامی جسورانه برای ویرایش MIDI بود، پوش 2 این گام را برای فایل های صوتی برداشته است.

یک لوپ صوتی را در یک کلیپ بارگذاری کنید و پوش 2 را در حالت کلیپ قرار دهید؛ شکل موج بلافاصله بر روی صفحه نمایش ظاهر می شود. این در کنار مجموعه ای از پارامترهای پخش، رابط ویرایش برای کلیپ است. پوش 1، در مقابل، تعدادی پارامتر را بدون گرافیک نمایش می دهد. به طور پیش فرض تمامی کلیپ نمایش داده می شود، اما کنترل زوم به شما اجازه می دهد تا روی قسمت کوچک تری از آن تمرکز کنید. اینجا نیز از رنگ، استفاده ی خوبی می توان کرد: قسمت های استفاده نشده ی کلیپ صوتی (قسمت های قبل از شروع یا بعد از پایان لوپ) خاکستری می شوند، درحالی که ناحیه ی لوپ شده نسبت به قسمت رنگی شده ی پس زمینه روشنتر هستند. اینجا نیز، رنگ ها هماهنگ با رنگ های اختصاص یافته در لایو هستند. یک مکان نمای متحرک مکان کنونی پخش را نشان می دهد؛ درست مانند خود لایو. و چون پوش می تواند در هر دو حالت کلیپ برای رابط صفحه نمایشش یا حالت Session برای پدها باشد، شما می توانید به سرعت بین کلیپ ها سوییچ کنید و بلافاصله شکل موج آن ها را ببینید. با این حال، صفحه نمایش فقط شکل موج مونو را نمایش می دهد، نه شکل موج های چپ و راست به صورت جداگانه.

نکته ی ناامید کننده این است که پوش 2 فقط دسترسی محدودی به پارامترهای یک کلیپ را فراهم می سازد: شروع یا پایان پخش، شروع یا پایان لوپ، حالت Warping، ترنسپوز یا دیتیون و میزان بلندی صدا. شما نمی توانید Warping را خاموش یا روشن کنید و به تنظیمات زمان و ریتم، کنترل های Nudge، یا مدلاسیون آفست سمپل دسترسی ندارید. ایبلتون می گوید که قرار است آنها پارامترهای بیشتری در بروزرسانی نرم افزار ارائه کنند. همانند پوش 1، مکان نماها می توانند به اندازه ی یک میزان یا یک دولاچنگ جابجا شوند. (با پایین نگه داشتن Shift)

 

Ableton Push 2 Display

 

برش کاری

اگر تا اکنون حس کرده اید که فرصت بزرگی برای دستکاری و ویرایش سمپل ها از دست رفته است، نترسید. پیشرفت های واقعاً جالب در جاهای دیگری هستند. لایو برای مدتی طولانی دو پخش کننده ی سمپل داشته است. Sampler تمام عیار، که امکانات زیاد و مدلاسیون های پیچیده ای را مهیا می کند و سمپلر ابتدایی تر Simpler. کارکردهای اصلی سیمپلر به نظر فراهم کردن درام هیت ها، یا دسته کردن سمپل های گوناگون برای کاربرانی که به Sampler دسترسی نداشتند بوده است. در لایو 9.5، سیمپلر برای استفاده با پوش 2 تقویت شده است، تا چند عمل جدی برش سمپل را فراهم سازد.

برای مبتدی ها، سیمپلر در خودش Warping فایل های صوتی را دارد. وقتی آن را فعال کنید، سمپل ها با سرعت ثابتی بدون توجه به دانگ صدا پخش می شوند. سیمپلر سه حالت دارد. علاوه بر پخش سمپل به طور مرسوم در حالت Classic، یک حالت مونوفونیک One-Shot وجود دارد، که سمپل تا آخر پخش می شود یا وقتی کلیدی پایین نگه داشته شده است، سمپل توسط یک Envelope گیت می شود. حالت سوم نیز حالت Slicing است. در حالت برش است که پیشرفت واقعی را می توان دید، اما طراحان صدایی که ماجراجو هستند باید توجه داشته باشند که حالت های Classic و One-Shot پورتمنتو را پشتیبانی می کنند – که اگر Warping فعال باشد، بدون توجه به دانگ صدا در هماهنگی باقی می ماند.

برش را انتخاب کنید و سمپل در مکان ترنزینت ها بریده می شود. ابزار سیمپلر اکنون تبدیل به چیزی شبیه یک رک درام می شود، که هر پد پخش سمپل از یکی از تکه های بریده شده را به عهده می گیرد. برخلاف عملکرد فعلی قسمت Slice To New MIDI Track لایو، بریدن در سیمپلر بصورت داینامیک و غیر مخرب انجام می شود – سیمپلر را به حالت Classic یا One-Shot برگردانید و خواهید دید که تمامی سمپل شما سالم و دست نخورده است. در حالت برش، تعداد ترنزینت هایی که برای برش استفاده می شود با توجه به داینامیک فایل صوتی متفاوت است. هرچه حساسیت را از حالت پیش فرض 100 درصد کمتر کنید، خواهید دید که ترنزینت های شناسایی شده شروع به ناپدید شدن از صفحه نمایش شکل موج می شوند و تعداد نت های باارزش کم می شود. اگر حساسیت را زیاد کنید ترنزینت ها و نت ها دوباره پدیدار می شوند. اگر لایو ترنزینت ها را در جایی که شما حس می کنید باید پیدا می کرده تشخیص نداده است، می توانید مکان آن ها را با کشیدن روی صفحه نمایش تغییر دهید، یا با دوبار کلیک ترنزینت هایی را اضافه یا کم کنید.

همانطور که حدس می زنید، قطعاً انجام این کارها با پوش 2 جالب خواهد بود. نمایشگر شکل موج فایل های صوتی در قلب چگونگی ارائه ی پارامترهای سیمپلر توسط پوش قرار دارد. نشانگرهای پخش و قسمت های فعال فایل صوتی بر روی صفحه نمایش بدون وقفه به نمایش در می آیند و یک کنترل Nudge برای جابجا کردن هر ترنزینت به جلو یا عقب وجود دارد. برای تولید ایده های موسیقیایی واقعاً جدید، شروع به سکوئنس کردن صداهای بریده شده کنید. این راهی جذاب برای رسیدن به ریتم های واقعاً جدید است، که می توان با یک کلیپ درام ساده شروع کرد و سپس برش ها را به طور کامل تغییر مکان داد و به آنها چند اتوماسیون لوپ شده اضافه کرد تا صداها پس و پیش شوند. (پس و پیش کردن برش ها بصورت جداگانه امکان پذیر نیست.) تمامی تنظیمات برش یا در ست لایو، و یا به عنوان پریست سیمپلر ذخیره می شوند، اما باید متوجه یک نکته بود؛ با تغییر دادن حساسیت ترشولد، هر نت MIDI در کلیپ ها شروع به فعال کردن برش های متفاوت می کند.

 

A waveform on Push 2 display

 

میکس

در اصل مطلب، پوش 1 و پوش 2 دسترسی مشابهی به میکسر لایو می دهند. پوش 1 دکمه هایی با برچسب های Track ،Volume ،Pan و Send دارد. روتاری ها می توانند به عنوان یک مجموعه، بین میزان والیوم، پن و Send عوض شوند، یا به تمام این پارامترها برای هر ترک خاصی مرتبط شوند. دکمه های کنترل حالت که زیر صفحه نمایش قرار دارند می توانند بین حالت های Mute، Solo، و Stop Clip عوض شوند.

پوش 2 یک دکمه ی میکس دارد که به نماهای مشابهی دسترسی دارد. دکمه های جداگانه ای برای والیوم ها، پن ها، و Sendها وجود ندارد؛ دکمه های بالایی صفحه نمایش این نماها را عوض می کنند. Mix را دوباره فشار دهید تا تنظیمات برای یک ترک خاص را ببینید. وضعیت های میوت یا سولو برای ترک در حال حاضر انتخاب شده توسط فشردن دکمه های میوت یا سولو جابجا می شوند. ترک های متعدد می توانند با نگه داشتن میوت یا سولو و کلیک کردن دکمه های مرتبط به ترک صفحه نمایش میوت شوند – یا اگر Solo Exclusive در لایو غیرفعال باشد، سولو شوند.

همان طور که قبلاً مشخص شد، زنجیره های رک قابلیت باز شدن را در صفحه نمایش پوش 2 دارند؛ همان طور که این کار در لایو قابل انجام است. گاهی تعداد ترک ها و زنجیره ها از میزانی که پوش 2 به طور افقی توانایی نمایش آنها را داشته باشد بیشتر می شود، اما کلیدهایی برای به سمت چپ و راست بردن تصویر برای یک ترک یا به طور چند صفحه ای وجود دارد. (پوش 1 جابجایی نما در میکسر را نیز پشتیبانی می کند، اما کمی سخت است.)

بی صدا یا تکنواز کردن را می توان روی زنجیره ها نیز اعمال کرد. این ممکن است کمی گیج کننده باشد، چون با توجه به اینکه چه چیزی در حال حاضر انتخاب شده یا فعال است، کلیک کردن دکمه ای از صفحه نمایش ممکن است ترکی را انتخاب کند، زنجیره ی آن ترک را باز یا بسته کند، یا وضعیت میوت یا سولو بودن آن را تغییر دهد. البته بعد از مدتی به آن عادت می کنید؛ اینجا نیز رنگ های صفحه نمایش و دکمه ها به شما کمک می کنند.

بزرگ ترین پیشرفت در رابط میکس باز هم در صفحه نمایش است؛ کنترل های والیوم شامل VU متر همراه با نشانگرهای Level و Peak هستند. این ها دقیقاً همان طور که می توانید انتظارش را داشته باشید عمل می کنند؛ کانال های چپ و راست به صورت زنده نمایش داده می شوند، تنظیمات پارامتر فیدر بصورت گرافیکی در سمت راست و عدد میزان بلندی صدا بصورت دسیبل در پایین. در عمل، کنترل های Level دقیقاً مشابه همتایانشان در لایو عمل می کنند و به شما سطح را در جایی که نیاز دارید نشان می دهند؛ یعنی نوک انگشتانتان. و از آنجا که زنجیره های دیوایس می توانند در پوش 2 باز شوند، دیدن و تغییر دادن سطح صدای زنجیره های منحصر به فرد نیز ممکن است.

دو ایراد کوچک دیگر نیز به پوش 2 وارد است. ترک های منحصراً MIDI دارای کنترل والیوم فایل صوتی هستند، درحالی که در لایو یک نشانگر خروجی MIDI مخصوص وجود دارد. Meter های خروجی مستر در لایو در زمان بارگذاری بیش از حد، کلاً قرمز می شوند. در حالی که همان ها در پوش 2 فقط بالای صفر دسیبل را قرمز نشان می دهند و مقدار کمی تاخیر در Meter ها در مقایسه با صفحه نمایش لایو وجود دارد. هر چند نه آنقدر که مشکل ساز باشد.

 

Push 2

 

مطالب باقی مانده درباره ی پوش 2

وقتی موضوع درباره ی قابلیت های موجود می شود، به طور حتم هر چیزی که با پوش 1 امکان پذیر بود با پوش 2 نیز قابل انجام است. اتوماسیون Punch-In در هر دو دستگاه به روش مشابهی کار می کند. در پوش 2 پارامترهایی که اتومیت می شوند، معمولاً (اما نه همیشه!) یک نقطه ی کوچک کنار آنها کشیده می شود، بسیار شبیه به نشانگر در لایو. سکوئنس کردن تقریباً در پوش 1 و پوش 2 یکسان است، به جز روشن نمایی رنگ کلیپ و ترک روی پدهای پوش 2. ناوبری Session و اجرای کلیپ یکسان است، به جز تفاوت جزئی در فشردن بعضی دکمه ها برای ناوبری بین نماها. دکمه ی مرموز کانورت، چیز جدیدی برای سرعت بخشیدن به آهنگسازی است. با یک فشار به شما اجازه می دهد که کلیپ های صوتی را به دیوایس های سیمپلر و سیمپلرها را به رک های درام تبدیل کنید. به طور کلی، اگر به پوش 1 عادت دارید، قادر خواهید بود که بدون زحمت از پوش 2 سر در بیاورید.

 

مطالب باقی مانده درباره ی لایو 9.5

پیشرفت های قابل توجه در لایو 9.5، که به طور مستقیم به پوش 2 مربوط نمی شوند، مجموعه ای جدید از الگوریتم های فیلتر است که در ارتباط با Cytomic که به خاطر فیلتر مدل آنالوگی و پلاگین های کمپرسور خود شناخنه شده اند، ساخته شده است. نمونه هایی مانند سیمپلر، سمپلر، اپراتور و اوتو فیلتر به فیلترهای جدید مجهز شده اند. اگر یک پروژه ی قدیمی را باز کنید، دیوایس ها با الگوریتم های فیلتر قدیم خود فعال می شوند. تغییری در صدای میکس موجود حاصل نمی شود، اما می توانید فیلترهای قدیمی را در هر دیوایس توسط یک دکمه ی موجود در نوار عنوانش با فیلترهای جدید جایگزین کنید.

 

Colors on Push 2

 

چیزی بیشتر از پوش

پوش 1 کاربران خود را در زمان انتشار تحت تاثیر قرار داد. پوش 1 استپ سکوئنسی قوی ، اتوماسیون Punch-In خلاقانه و دسترسی آسان به سازها و افکت ها را فراهم می آورد. اما پوش 2 خیلی جلوتر است؛ نه تنها کمبودهای پوش 1 را ندارد، بلکه نواقصی از پوش 1 را که با استفاده از پوش 2 متوجه آن می شوید نیز برطرف می کند. پدهای فوق حساس، پوش را از یک کنترلر شبکه ای به یک ساز کیبوردی تبدیل می کنند. صفحه نمایش گرافیکی اطلاعات بسیار بیشتری را در یک نگاه ارائه می کند. دکمه های صفحه نمایش به یک تجربه ی کاربری ساده و انعطاف پذیر کمک می کنند و جلوه های بصری شکل موج ها دنیای جدیدی را از ابتکار و آزمایش صوتی به روی کاربر باز می کنند. اضافه شدن VU Meter ها و پشتیبانی از باز شدن رک ها، کنترلر را به یک دستگاه میکس واقعی تبدیل می کنند. همه چیز پوش 2 روشن و پاسخگوست.

بهترین نکته شاید دسترسی گسترش یافته به دیوایس ها باشد. پوش 1 راهکار قابل قبولی برای ارائه ی یک محیط ویرایش داشت، اما پوش 2 این فرایند را در سطح بسیار بالاتری انجام می دهد و عملاً دسترسی به هر پارامتر دیوایس را به شما می دهد، که به صورت بصری (یا حداقل آیکنی) با فیدبک فعال و متحرک بلافاصله در خدمت شما هستند. ایرادات وارده به پوش 2 بسیار جزئی هستند. خوب بود اگر شکل Envelope ها موقع ویرایش آنها ترسیم می شد. به عنوان یک نقد کلی بر پوش 2، می توان گفت که برنامه ی ناوبری کاربر را برای کنترل کامل به مشکل می اندازد، ولی چیزی نیست که با نیم ساعت تمرین بر آن مسلط نشوید. پیدا کردن یک اشکال قابل توجه در این محصول بسیار سخت است. پوش 2 به طور قطع لیاقت برنده بودن را دارد.

  • نظرات کاربران