تاریخچه و عملکرد Analog Tape
اگر به دنبال یک نمونه ی برجسته از چیزی که الوین تافلر در کتاب شوک آینده نوشته است می گردید، آن نمونه حتماً در مورد Analog Tape است. کمی بیشتر از یک دهه است که Tape Machine مولتی تِرک دو اینچی از جزء اصلی استودیو تبدیل به به یک یادگاری نادر شده است. درحالی که خیلی از حرفه ای های صدا برای داشتن آن صدای گرم آنالوگ دلتنگ هستند، تعداد کمی اقرار می کنند که دلشان برای کارایی آن تنگ شده است.
این روزها داشتن یک Analog Tape از جهاتی شبیه به راندن یک ماشین کلاسیک است. از نظر تعمیر و نگهداری مداوم، کمبود قطعات و سوخت بالا (نوار آنالوگ) که گران بوده و به سختی پیدا می شود. بنابراین درحالی که تعدادی از استودیوهای سطح بالا هنوز آن قرقره های چرخان را پیشنهاد می کنند (همچنین مهندسانی که دستگاه ها را راه می اندازند)، خبر خوب برای بقیه ما این است که اکنون راه های راحت تری برای رسیدن به آن صدای مغناطیسی کلاسیک است.
کمی تاریخچه
ضبط آنالوگ از نوار قدیمی تر است – از سیلندرهای مومی تا سیم برای ضبط یک اجرا استفاده می شده است. اما وقتی مهندس صدای امریکایی Jack Mullin یک جفت ماشین Magnetophon آلمانی را طی جنگ جهانی دوم کشف کرد، به سرعت دانست که با وسیله ی بزرگی مواجه است. قالب آن دو مزیت اصلی نسبت به دیسک های استات روز داشت: زمان ضبط بیش تر از 30 دقیقه و توانایی ویرایش ضبط. این اولین بار بود که صدا قابلیت دستکاری شدن را بدست آورد.
Mullin دو Magnetophon را بعد از جنگ به خانه برگرداند و آنها را برای Bing Crusby در MGM Studio در سال 1947 به نمایش گذاشت. Crusby بلافاصله پتانسیل را برای پیش ضبط رادیوشوهای خود دید و 50.000 دلار در یک کمپانی الکترونیک محلی به نام Ampex برای توسعه ی یک مدل تولیدی سرمایه گذاری کرد.
Ampex و Mullin به زودی به سراغ رکوردهای سطح تجاری رفتند. یکی از اولین مدل های ریکوردرهای Ampex 200 به Les Paul گیتاریست داده شد، که او مفهوم دستکاری صوتی را به سطحی بالاتر برد. Paul از پیش در حال آزمایش بر روی ضبط های Overdubbed بر روی دیسک بود و به سرعت پتانسیل برای اضافه کردن کانال های بیشتر و ضبط های اضافی و هِدهای playback را دید، و با ایده ی اولین نوار ضبط چند تِرک به Ampex آمد.
این قالب از دو ترک به سه و چهار ترک تکامل یافت و اگرچه Ampex بعضی از اولین ماشین های هشت ترک را در اواخر دهه ی 1950 ساخت، اکثر ماشین های تجاری در دسترس، تا سال 1966 محدود به چهار ترک بودند. زمانی که مهندسان صدای Abbey Road، Geoff Emerick و Ken Townshead شروع به تجربه ی استفاده از چندین ماشین در حین ضبط موزیک Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band کردند.
Ampex سال بعد به این درخواست پاسخ داد و MM-1000 انقلابی را معرفی کرد, که هشت ترک را روی یک نوار یک اینچی ضبط می کرد. Scully همچنین یک مدل دوازده ترک یک اینچی را در آن سال معرفی کرد، اما به سرعت توسط نسخه ی 16 ترک MM-1000 که از یک نوار دو اینچی استفاده می کرد تحت شعاع قرار گرفت. سپس MCI در سال 1968 آمد که مدلی 24 ترک بر روی نوار دو اینچی بود، و این مدل رایج ترین قالب در استودیوهای ضبط حرفه ای در دهه های 1970 و 1980 شد.
با رواج استودیوهای خانگی و پروژه ای و تکنولوژی دیجیتال در اواخر دهه های 1980 و 1990، تعدادی قالب های دیگر از Tape پدیدار شدند، که شامل پیکربندی های گوناگون مولتی ترک روی حلقه و کاست و همینطور قالب های Tape دیجیتال می شد. اما در این مقاله عمدتاً به Analog Tape مولتی ترک می پردازیم که محترم ترین دیوایس ضبط از نظر صوتی در تمام دوران است.
یک Tape Machine چگونه کار می کند؟
به بیان ساده، نوار مغناطیسی شامل یک لایه ی نازک از Mylar یا ماده ای مشابه می باشد که توسط اکسید آهن پوشیده شده است. هِد دستگاه, عملی را روی اکسید انجام می دهد که ذرات آن را قطبی می کند و به طور موثر سیگنال را ضبط می کند. این یک فرایندی است که موجب خلق موارد جانبی می شود که خیلی از آنها مستقیماً صدای ضبط را تحت تاثیر قرار می دهند.
احتمالاً بیشترین کاراکتری که به ضبط آنالوگ نسبت می دهند گرمای آن است. گرمای Tape سطحی از رنگ را به صدا اضافه می کند و در درجه ی اول اتک های نت های موسیقی را ملایم می کند و دامنه ی فرکانس های پایین را به اصطلاح چاق تر می کند. ضبط کردن در لِوِل های نسبتاً بالا با Analog Tape همچنین می تواند یک دیستورشن خوشایند تولید کند که در سبک های خاصی از موزیک مانند راک، سُل، و بلوز نتیجه ی خوبی می دهد.
همانطور که ضبط مولتی ترک تکامل یافت، تعدادی تولید کننده ی دیگر شروع به پدیدار شدن کردند. در اوایل دهه ی 1980، Ampex دیگر تولید کننده ی مولتی ترک غالب نبود و با رقابت سختی در برابر MCI، Studer، 3M، و Otari مواجه شد. اگرچه تعدادی تولید کننده ی کوچکتر مانند Stephens، Aces و تعدادی دیگر نیز وارد گود شدند، Ampex، Studer، 3M، MCI (که بعداً SONY مالک آن شد)، و Otari برندهای غالب شدند. هر کدام از مدل های متفاوت این تولید کننده ها ، بخاطر ویژگی های مکانیکی و صدای خاص خود محبوب یا منفور شدند. در آن روزها، مدل Tape Recorder در مولتی ترک یک استودیوی ضبط به عنوان صدای ذاتی آن استودیو در نظر گرفته می شد. دقیقا مثل آکوستیک بخصوص یا کنسول و مجموعه ی میکروفون های آن استودیو که شخصیت خاص خود را به صدا می بخشیدند.
تفاوت های جزئی
عوامل زیادی صدای خاص هر ماشین را تحت تاثیر قرار می دهند. مانند هِدِ Tape، امپلیفایرها، و دیگر لوازم الکترونیک. ورای آن، عوامل دیگری نیز بر صدای یک ضبط آنالوگ تاثیر دارند، که بعضی از آن ها منحصر به هر مدل خاص ماشین هستند. تغییرات در ثبات سرعت دستگاه (Wow و Flutter)، تنظیم هدهای Tape و زاویه ی Tape، شرایط هدها (تمیزی، خاصیت مغناطیسی و …)، تنش نوار و دیگر عوامل فیزیکی تنها تعداد کمی از عواملی هستند که صدای ضبط را تحت تاثیر قرار می دهند.
علاوه بر خود ماشین، عوامل دیگری می توانند صدای خاص ضبط آنالوگ را تحت تاثیر قرار دهند، که شامل برند نوار استفاده شده می شود. در روزگاری که آنالوگ در اوج بود، برند های اصلی Tape هر کدام طرفداران و مخالفان خود را داشتند. Ampex یکی از برند های پیشرو بود و فرمول 456 آنها برجسته ترین بود. برند های محبوب دیگر AGFA و 3M بودند. هر فرمول Tape صدای خاص خود را به یک ضبط اعمال می کرد و تنظیمات هر ماشین باید هر بار که برند تغییر می کرد دوباره تنظیم می شد. بعضی استودیوها سیاست فقط با یک برند Tape کار کردن را پیشه ی خود ساختند، اما پیشامد تغییرات غیر معمول نبود، حتی در دسته های متفاوت یک برند.
سرعت Tape عامل اصلی دیگر است. سرعت های بالاترِ Tape گرایش به ارائه ى کیفیت صدای تمیزتری دارند، زیرا سیگنال روی ناحیه ی بزرگتری گسترده می شود و نسبت سیگنال به نویز افزایش می یابد. رایج ترین سرعت های استفاده شده با نوار دو اینچی 15 و 30 IPS (اینچ بر ثانیه) هستند. اگرچه سرعت 30 IPS کیفیت صدای کلی بهتری ارائه می کند، اکثر حرفه ای ها تایید می کنند که فرکانس های پایین تر در 15 IPS بهتر صدا می دهند. حقیقتاً، در عصر مدرن، چون Tape اکثراً بخاطر تاثیر صوتی اش استفاده می شود، سرعت های پایین رایج ترند.
رسیدن به آن صدای خاص Analog Tape
اگرچه داشتن یک Tape Machine دو اینچ Studer یا Ampex قطعاً باعث غرور و افتخار است، (در دنیای امروز که DAW محور است) اما حقیقت این است که ضبط کردن با یک Analog Tape انتخاب بسیاری از ما نیست. حتی اگر بتوانیم, فضا، هزینه ها، و کمیاب بودن نوارها و قطعات، تازه شروع مشکلات هستند.
حقیقت این است که تعمیر و نگهداری Tape فرایندی زمان بر و خسته کننده است، در دنیایی که وقت طلاست. حتی خود این دیوایس نیز هزینه بر است. یک حلقه نوار دو اینچی قیمتی حدود 200 دلار دارد. در سرعت 15 IPS یک نوار تقریباً 30 دقیقه ضبط 24 ترک انجام می دهد (و در 30 IPS نصف آن). این را با یک هارد دیسک 2 ترابایت مقایسه کنید، که اکنون قیمتی حدود 100 دلار دارد و می تواند در خود ساعت ها فایل صوتی مولتی ترک را ذخیره کند و این دلیلی است که چرا برای بسیاری از ما ضبط کردن هر پروژه با Tape گزینه مناسبی نیست.
خوشبختانه تعدادی پردازشگر پلاگین که صدایی عالی ارائه می کنند برای DAW شما وجود دارند که می توانند مقداری از گرمای Analog Tape را برای شما به ارمغان آورند و به اصطلاح اجزای موزیک را به هم بچسبانند. برای مثال، پلاگین بسیار محبوب یونیورسال اودیو Studer A800 Mutitchannel Tape Recorder یک شبیه سازی فوق العاده وفادار به صدای ماشین اوریجینال است که با دقت و زحمت زیادی با ورودی تولید کننده ی اصلی طی مدت یک سال توسعه داده شده است. در حقیقت، تفاوت های صوتی بین پلاگین A800 و سخت افزار اوریجینال A800 خیلی جزئی است، که بسیاری از مهندسان برتر دنیا استفاده از پلاگین را برای کار روزانه ی خود انتخاب می کنند.
جدای از عامل واضح راحتی، یکی از بزرگترین مزیت های شبیه سازی پلاگین های Tape انعطاف پذیری آنهاست. شما می توانید انتخاب کنید که به جای کل میکس، فقط ترک های خاص را پردازش کنید – برای مثال، گرما، قدرت Low-End، و ویژگی های منسجم کننده ی Tape را به درام و بیس اضافه کنید، بدون اینکه هیچگونه رنگ Tape به گیتار یا وکال اضافه شود. یا می توانید بدون رنگی کردن بیش از حد اجزای موزیک (که با یک ماشین دو ترک واقعی ممکن است اتفاق بیافتد)، کمى کامپرشن Tape به میکس اضافه کنید.
بدون توجه به اینکه شما چگونه از آن استفاده خواهید کرد، صدای یک Analog Tape می تواند یک افزودنی عالی به میکس دیجیتال شما باشد. یک پلاگین شبیه سازی Tape UAD مانند Studer A800 بردارید و بر روی چندین ترک تست کنید. ممکن است آن را درست همان چیزی بیابید که همیشه در میکس دیجیتال خود به دنبالش بوده اید. همان گرمای دلپذیر یا انسجام و قدرتی که میکس شما نیاز دارد.
- نظرات کاربران