میکروفون داینامیک و ریبون

واژه داینامیک در رابطه با صنعت صدا و موسیقی می تواند معانی زیادی داشته باشد. اما در مورد میکروفون ها ارتباط کمی به اجرای داینامیک یا دامنه ی داینامیکی دارد. در این زمینه، داینامیک برای مثال اشاره به نوع الکترومغناطیس موجود در دینام دوچرخه دارد: زمانی که یک رسانای الکتریکی در یک میدان مغناطیسی حرکت می کند، یک جریان الکتریکی القا می شود. بنابراین میکروفون های داینامیک میکروفون هایی هستند که صدا را توسط الکترومغناطیس به یک سیگنال الکتریکی تبدیل می کنند. این نوع میکروفون ها به دو دسته تقسیم می شوند: میکروفون های سیم پیچ متحرک و ریبون.

ساختار میکروفون های سیم پیچ متحرک (داینامیک) احتمالا ساده تر و قابل فهم تر از سایرین هستند؛ زیرا اساساً مانند یک اسپیکر ساخته می شوند. یک سیم پیچ به پشت یک غشا چسبیده می شود و یک آهنربای قوی این سیم پیچ را احاطه می کند. وقتی امواج صدا به میکروفون برخورد می کند، غشا با ریتم امواج صدا حرکت می کند و سیم پیچ پشت آن با آن حرکت می کند. حرکت نسبی سیم پیچ در شکاف مغناطیسی خود یک ولتاژ سیگنال در این سیم پیچ القا می کند تا به دستگاهی تبدیل شود که صدا را به یک سیگنال الکتریکی تبدیل می نماید.

میکروفون داینامیک اغلب برای استفاده روی صحنه و استیج به نسبت دیگر انواع میکروفون، ترجیح داده می شود؛ زیرا این میکروفون ها از استحکام بالایی برخوردار بوده و نیازی به منبع تغذیه خارجی ندارند. در استودیو نیز، مهندسان صدا میکروفون های کاندنسر یا در بعضی موارد ریبون را ترجیح می دهند، چرا که آستانه تحمل فشار صوتی آنها کمتر بوده اما کیفیت صدای برتری دارند.

میکروفون های سیم پیچ متحرک، رایج ترین میکروفون های داینامیک هستند و چون این اسم طولانی است، اکثر مهندسان صدا ترجیح می دهند آن ها را میکروفون داینامیک یا داینامیک تنها بنامند و میکروفون های ریبون را در دسته ای دیگر قرار دهند. اگرچه این امر از نظر فنی اشتباه است، اما از نظر عملی منطقی به نظر می رسد، زیرا میکروفون های ریبون میکروفون های عجیبی هستند و صدا و رفتار متفاوت تری از میکروفون های داینامیک دارند.

میکروفون های ریبون نیز با همان اصل ساده ی القای الکترومغناطیس کار می کنند. با این وجود، به جای داشتن یک غشا و سیم پیچ، از یک نوار باریک یا فویل آلومینیومی بسیار نازک استفاده می کنند. به عبارت دیگر، خود غشا رسانای الکتریکی است که داخل شکاف مغناطیسی حرکت می کند. چنین روبان آلومینیومی نازکی بسیار سبک تر از یک غشا با یک سیم پیچ مسی وصل شده به دیافراگم است. بنابراین یک مبدل ریبون می تواند حرکت های امواج صوتی را دقیق تر از کپسول سیم پیچ متحرک دنبال کند.

با این وجود خروجی چنین میکروفون هایی که به جای یک سیم پیچ کامل، فقط یک رسانا در داخل شکاف مغناطیسی خود دارند، و بسیار ضعیف تر هستند. میکروفون های ریبون دارای یک مبدل Step-Up می باشند، که ولتاژ خروجی مبدل را ۳۰ برابر می کند. این میکروفون ها معمولا حساسیت کمتری نسبت به میکروفون های سیم پیچ متحرک (داینامیک) دارند. بنابراین یک میکروفون ریبون پری امپی با نویز خیلی پایین و Gain بسیار بالا نیاز دارد.

میکروفون ریبون دو وجهی است، یعنی حساسیت آن ها نسبت به صداهایی که از پشت یا جلو می آیند برابر است. اما امواج صدایی که از کنار می آیند، میکروفون های ریبون را تحت تاثیر قرار نمی دهند؛ این الگوی صدابرداری، فیگور 8 نام دارد.

میکروفون های ریبون به مراقبت بیشتری نیاز دارند و باید آنها را با احتیاط بیشتری جابجا کرد. یک اشکال دیگر آن ها پاسخگویی فرکانس های بالا می باشد که در آن محدودیت دارند. امروزه، از میکروفون های ریبون برای کاربردها و برنامه های خاصی استفاده می شود. در واقع این میکروفون ها در ضبط هایی که فرکانس های بالا خیلی مورد نیاز نیستند، کاربرد دارند. از جمله این موارد می توان به ضبط صدای کابینت های گیتار، یا سازهایی مانند Brass که سهم کمتری از فرکانس های بالا دارد، اشاره نمود. توسعه ی نسبتاً جدیدتری از این میکروفون ها به میکروفون های ریبون اکتیو مشهور هستند، که دارای یک مدار تقویت کننده برای خروجی بیشتر هستند. به علاوه باید به این نکته نیز توجه کرد که میکروفون های ریبون اکتیو نیز مانند میکروفون های کاندنسر به فانتوم پاور نیاز دارند.