میکروفون کاندنسر استودیویی

در مقاله قبلی به ساختار داخلی میکروفون های داینامیک و ریبون پرداخته شد و به این موضوع نیز اشاره شد که به خاطر استحکام و دوام بالای میکروفون های داینامیک، برای استفاده در روی صحنه و استیج گزینه مناسبی به شمار می روند و از محبوبیت خاصی هم برخوردار هستند. این در حالی است که همواره میکروفون های کاندنسر برای ضبط های استودیویی ترجیح داده می شوند. ما در این مقاله قصد داریم به ساختار داخلی، نحوه کار و تفاوت کیفی میکروفون های کاندنسر با سایر انواع میکروفون ها بپردازیم تا با قابلیت ها و کاربردهای آن بیشتر آشنا شوید.

بریتانیایی ها میکروفون کاندنسر را میکروفون خازنی نیز می نامند. ممکن است از کلاس فیزیک به یاد داشته باشید که خازن در واقع دو صفحه ی فلزی است که بسیار به هم نزدیک هستند و هرچه این دو صفحه به یکدیگر نزدیک تر باشند، ظرفیت خازن بالاتر خواهد بود. یک کپسول کاندنسر به طرز مشابهی ساخته می شود و شامل یک غشای نازک در نزدیکی یک صفحه ی فلزی سخت می باشد. غشا یا به اصطلاح دیافراگم، باید حداقل از نظر الکتریکی در سطح رسانا باشد. رایج ترین جنس مورد استفاده، مایلار پوشیده شده از طلاست، اما بعضی از مدل ها – اکثرا قدیمی تر – از یک فویل فلزی بسیار باریک استفاده می کنند.

وقتی امواج صدا به دیافراگم برخورد می کنند موجب حرکت آن به عقب و جلو در انطباق با صفحه ی سخت پشتی می شوند. به عبارت دیگر، فاصله ی بین دو صفحه ی خازن تغییر می کند. در نتیجه، ظرفیت بر اساس ریتم شکل موج تغییر می کند و صدا به یک سیگنال الکتریکی تبدیل می شود. این سیگنال دریافتی از کپسول، به تنهایی برای وصل شدن به قطعه ی دیگر بسیار ضعیف است. در واقع ولتاژ خروجی کپسول کاندنسر بسیار بالاست، اما تقریبا هیچ جریانی تولید نمی کند؛ زیرا انرژی بسیار کمی در این خازن کوچک ذخیره می شود و به یک مبدل امپدانس نیاز دارد، که یک مدار حائل بین کپسول و دنیای بیرون است. مبدل، امپدانس سیگنال را با ایجاد جریان سیگنال در دسترس، بیشتر قوی می کند. بنابراین میکروفون های کاندنسر به تغذیه ی خارجی نیاز دارند. این امر در گذشته تا حدودی دردسر به حساب می آمد، اما امروزه تقریباً هر ورودی میکروفونی دارای فانتوم پاور ۴۸ ولت است – اختراعی توسط آقای Neumann، که استانداردی بین المللی شده است.

بخاطر جرم بسیار پایین، دیافراگم یک میکروفون کاندنسر امواج صدا را بسیار دقیق تر از یک میکروفون داینامیک با سیم پیچ متحرک سنگین دریافت می کند. بنابراین یک میکروفون کاندنسر کیفیت صدای برتری را نسبت به سایرین ارائه می دهد. در واقع از بین انواع میکروفون ها، میکروفون های کاندنسر وسیع ترین پاسخگویی فرکانسی و ترنزینت را دارند (ترنزینت ها انفجارهای سریع انرژی هستند، مانند Attack یک درام یا زخمه های ابتدایی گیتار). همچنین، میکروفون های کاندنسر معمولا حساسیت بیشتر و نویز کمتری نسبت به میکروفون های داینامیک دارند.

همانطور که گفته شد، میکروفون های کاندنسر برای تامین تغذیه مورد نیاز قطعات الکترونیکی داخلی خود، به برق خارجی نیاز دارند. نمونه های اولیه این میکروفون ها – که ساخت آنها از سال ۱۹۲۸ توسط نویمن آغاز شد – قطعات الکترونیکی ساختار لامپی داشتند، که توسط یک منبع تغذیه ی خارجی (به اندازه ی یک آجر) انرژی مورد نیاز خود را تامین می نمودند. این شرایط، کار را از جهاتی سخت می کرد، به خصوص زمانی که لازم بود از چند میکروفون به طور همزمان استفاده شود، زیرا هر میکروفون نیاز به جعبه ی منبع تغذیه و کابل چند پین خاص خود داشت.

وقتی در اواخر دهه ی ۱۹۶۰ تکنولوژی ترانزیستور فراگیر شد، نویمن یک طرح استاندارد برای تغذیه ی میکروفون های کاندنسر ابداع کرد که نیازی به جعبه ی منبع تغذیه ی خارجی و کابل های چند پین نداشت و به صورت مستقیم از میکسر تامین می شد. پس از گذشت از آن دوره، اکنون این میکروفون ها با فانتوم پاور ۴۸ ولت کار می کنند که توسط یک کابل سه پین مرسوم به کابل بالانس تامین می شود و از این لحاظ با میکروفون های داینامیک که نیاز به برق خارجی ندارند نیز متفاوت هستند. به خاطر عملکرد درست و راحتی کار با آن، فانتوم پاور P48 خیلی سریع به استانداردی جهانی تبدیل شد. نا گفته نماند که اخیرا، تکنولوژی لامپ به عنوان صدایی کلاسیک دوباره محبوب شده است و میکروفون های کاندنسر لامپی مدرن، درست مثل مدل های قدیمی و پیشین خود، به منبع تغذیه ی خارجی نیاز دارند؛ زیرا به انرژی بیشتری از آنچه که فانتوم پاور می تواند تامین کند، نیاز است.