زندگی کاری مخترع بزرگ جورج نویمن (قسمت ششم)

تحول در همه جا

این توسعه های پویا در حوزه ی تکنولوژی کپسول و مدار نه تنها با تحول های آشفته در سیاست های جهانی، بلکه با تغییرات در سرتاسر ساختار سازمانی شرکت نویمن نیز مصادف شد. برای سه دهه، مراکز Charlottenstrasse شرکت در برلین در نزدیکی پاسگاه مرزی متفقین، پاسگاه چارلی، در لبه ی غرب اروپا بودند. بعد از سقوط دیوار برلین در 1989، نویمن ناگهان در مرکز برلین قرار گرفت. نتیجه ی این امر چه بود؟ قیمت ها یک شبه به شدت افزایش یافتند و نهایتاً قرار شد ساختمان شرکت برای یک آسمان خراش برنامه ریزی شده خراب شود.

با این حال، سیاست های داخلی شرکت نیز برای چند غافلگیری مناسب بود. خانواده ی نویمن، که علاقه کنترل را در شرکت بعد از وفات جورج نویمن در سال 1976 بطور مداوم نگه داشته بود، تصمیم به فروش سهم هایش گرفت. TELDEC که اکنون به نوبه خود به برادران وارنر تعلق داشت از اوایل دهه ی هفتاد یک مالک فرعی بود. بعد از مذاکره با چندین خریدار موثر برای آینده، خانواده ی نویمن تصمیم گرفت که کل شرکت را بصورت یکجا به یک شرکت آلمانی با ساختاری مشابه که توسط یک خانواده اداره می شد و همچنین در بازار استودیو تجربه داشت واگذار کند. شرکت Sennheiser Electronic GmbH & Co. KG.

بنابراین یک ژانویه ی 1991 فصلی جدید را در 62 سال تاریخ GmbH جورج نویمن در برلین رقم زد. این اتفاق با دو تغییر اساسی در بازار مصادف شد و در نتیجه بدون پیامد نبود: از اواسط دهه ی هشتاد، تکنولوژی سنتی دیسک Vinyl با روند رو به افزایشی توسط دیسک های فشرده جایگزین شده بود. با وجود طول عمر هرچه کمتر اجزاء محصولات، اتوماسیون و دیجیتال شدن در تکنولوژی های کنسول میکس به هزینه ی توسعه ی بیش از پیش نیاز داشت.

تعدادی از آخرین کنسول های بزرگ تکنولوژی N 7000 در فیلهارمونی برلین و استودیوهای منطقه ای برادکستر اتریشی ORF نصب شدند.

از سال 1993، نویمن تمرکز خود را به میکروفون های استودیویی معطوف کرد. صلاحیت، سنت، و هفتاد سال تجربه ی نویمن برلینی در این مسیر قرار می گیرد.

نویمن جابجا می شود

در سال 1993، تصمیمی گرفته شد مبنی بر جابجایی تولید میکروفون به کارخانه ی والد یعنی سنهایزر که در شمال هانوفر واقع بود.

حالا وقت جمع کردن وسایل و شروعی تازه در یک مکان جدید بود. این مکان در Ollenhauestrasse در شمال غربی برلین، در نزدیکی های فرودگاه Tegel می باشد. در همین زمان در سنهایزر، یک سالن تولید نویمن مجزا با جدیدترین ماشین آلات و تجهیزات تولید برپا شد. به لطف اقدامات آموزشی شدید، در مدت زمان کوتاهی امکان تولید تمامی میکروفون ها و لوازم جانبی در سطح کیفی بالا که دنیا انتظارش را داشت و تحسینش می کرد فراهم گشت.

هدف های جدید – میکروفون های جدید

برخلاف تمام این تغییرهای شدید، توسعه ی میکروفون های جدید با سرعت همیشگی ادامه یافت. برای مثال، در سال 1993 نویمن میکروفون دیافراگم بزرگ TLM 193 را معرفی کرد. محدودیت های فاکتورهایی که برای کیفیت ضبط ضروری هستند، به همراه ناسازگاری در تولید، دسته بندی جدیدی از میکروفون ها را منجر شد. این یک میکروفون استودیویی بود که به لطف قیمت پایینش، برای اولین بار یک گروه از خریداران که تا آن زمان حتی جرات داشتن یک نویمن واقعی را نداشتند متقاضی اش شدند. این پایه گذار ظهور نسل جدیدی از میکروفون ها شد که با KM 184 در سال بعد ادامه یافت. در این رابطه، نویمن به این حقیقت که نه تنها این میکروفون ها مشخصات فنی مرتبط به میکروفون های استودیویی واقعی را دارند، بلکه آنها جزئی از بهبود مداوم این ارزش ها هستند افتخار می کرد. اکنون، اوج این توسعه توسط TLM 103 که در 1997 عرضه شد و جایزه ی TEC را در سال 1998 کسب کرد مشخص شده است. تا این لحظه، نویز باقی مانده ی فقط 7 dB-A آن را ساکت ترین میکروفون استودیویی در بازار جهانی کرده است.

بازگشت به لامپ ها

ادعای بالا مبنی بر اینکه U 67 آخرین میکروفون لامپی نویمن بود کاملاً درست نیست.

تا به امروز، توسعه ی مدار نیمه رسانا منجر به بهبود شگرفی در مشخصات شده است. همچنین بهبود شگفت انگیزی در قابل اطمینان بودن اجزاء بدست آمده است. کیفیت و پیچیدگی تکنیکی حداکثری عادی شده است. تجهیزاتی که چند سال پیش فقط برای حرفه ای ها در دسترس بودند اکنون با پول نسبتاً کمی در دسترس هستند.

با این وجود، یک قطعه ی قدیمی، برخلاف یک چرت کوتاه، هیچوقت ناپدید نشد. مخصوصاً در بخش استودیو: لامپ ها. ابتدا آن ها در پاور امپلیفایرها محبوب شدند، جایی که کیفیت صدای دلنشین خود را به ارمغان می آوردند، سپس سر و صدای زیادی برای احیای یک میکروفون بلند شد.

در سال 1995، نویمن M 149 Tube را معرفی کرد. 49 موجود در این اسم تصادفی نیست، چون میکروفون دیافراگم بزرگ با 9 مشخصه ی جهتی قابل سوئیچ با استفاده از پسول و طراحی K 47/49 به اجداد برجسته اش بر می گردد. اما برخلاف کانورتر امپدانس لامپ که صدا را مشخص می کند، مدار مدرن است. مرحله ی خروجی شامل یک امپلیفایر بدون ترنسفورمر Solid-State می باشد که می تواند از پس درایو کردن کابل های بلند میکروفون برای سطح های بالای مدلاسیون بر بیاید. این همیشه یک مشکل با اجداد این میکروفون بود، چون جنس و طول کابل همیشه فاکتورهایی غیر قابل پیش بینی بودند که در صدای نهایی تاثیر می گذاشتند.

نکات برجسته ی پایان هزاره

در پایان سال 1998، درست یک قرن بعد از به دنیا آمدن جورج نویمن، M 149 Tube الهام بخش M 147 Tube شد. M 147 Tube محدود به مشخصه های محبوب ترین جهت هاست; مشخصه های کاردیود و همان کپسول و تکنولوژی مدار است که M 149 Tube از آنها بهره می برد و جایزه گرفت.

نکته ی برجسته ی دیگر در تاریخ شرکت کمی قبل از پایان هزاره اتفاق افتاد: در فوریه سال 1999، نویمن جایزه ی گرمی فنی را در لس آنجلس برای همکاری و کمک و سهم خود در اهمیت فنی برجسته در زمینه ی ضبط و دنیای صدا از آن خود کرد. به علاوه، تعداد زیادی از محصولات نویمن جایزه ی TEC را از مجله ی امریکایی MIX دریافت کردند: TLM 50، M 149 Tube، TLM 103، M 147 Tube، KMS 105، M 150 Tube، و در آخر TLM 127، که در سال 2003 پدیدار شد.

نویمن بر روی صحنه

اگرچه تعدادی از هنرمندان از استفاده از میکروفون های نویمن مانند KMS 85 و KMS 140 بر روی صحنه خوششان آمده بود، تنها با توسعه ی KMS 105 در سال 1999 بود که نویمن کار خود را در مقیاس بزرگ تری به زمینه ی پهناور صحنه ی زنده توسعه داد. مدت زیادی نگذشت که این میکروفون به عنوان استاندارد شناخته شده در سطح جهانی در حوزه ی میکروفون های وکال زنده ثبت شد.

تقاضای یک نسخه ی بی سیم بیشتر هم شد. استفاده ی طبیعی از تاثیرات همکاری شرکت والد سنهایزر که سال ها به عنوان بهترین مرجع تکنولوژی بی سیم شناخته شده بود، امکان توسعه ی نسخه هایی از هد کپسول که بتواند با سیستم بی سیم SKM 5000 سنهایزر مورد استفاده قرار گیرد فراهم شد. اکنون میکروفون های نویمن بطور معمول در تلویزیون، کنسرت های بزرگ و برنامه های تلویزیونی دیده می شوند.

نویمن دیجیتال می شود

همزمان، در سال های ابتدایی هزاره ی جدید، نویمن مشتاقانه در حال کار بر روی توسعه ی اولین میکروفون دیجیتال بود. باری دیگر، تحقیقاتی اساسی در یک تکنولوژی کاملاً جدید در این زمینه مورد نیاز بود. این سرانجام به توسعه ی موفقیت آمیز اولین میکروفون دیجیتال انجامید و Solution D-01 به بازار معرفی شد. بنابراین شرکت باری دیگر مدرکی برای برتری تکنولوژیکی خود ارائه داده است.

هفتاد و پنجمین سالگرد شرکت

در سال 2003 نویمن هفتاد و پنجمین سالگرد شرکت را در برلین بسیار عالی و باشکوه جشن گرفت. مهمان های زیادی از سراسر دنیا از یک برنامه ی گسترده از اطلاعات و سرگرم کننده که برای آشنایی آنها با شرکت و شهر مداوماً در حال تغییر برلین طراحی شده بود لذت بردند. اختتامیه ی جشن یک ویدیو، موسیقی و نمایش آتش بازی چشمگیر بود که بر روی دریاچه ی برلین طراحی شده بود، که حتی مهمانان حرفه ای در این زمینه را نیز شگفت زده کرد.

در زمان سالگرد، نویمن نسخه ی پلاتینیوم گران قیمت از M 149 Tube را به بازار عرضه کرد، که مخصوصاً برای کلکسیونرهای میکروفون تبدیل به یک محصول خواستنی شد.

یک بینش غیره منتظره ی دقیق درباره ی تاریخ شرکت (287 صفحه، مصور شده با بیش از 500 عکس) تحت عنوان کتابی به نام “نویمن – شرکت میکروفون: داستانی از اختراع، برتری، و روح مهندسی صدا” فراهم شده است. این کتاب که در سال 2003 منتشر شد، اکنون در کتاب فروشی ها در دسترس است.

پیشنهاد می کنیم قسمت بعدی زندگی نامه جورج نویمن را در بلاگصوت بخوانید.